Ο Tarkovsky δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα του. 

-Πιο είναι το όνομα σου; 

-Το όνομα μου είναι .. 

Τα χρώματα που χρησιμοποίει για τον Καθρέφτη είναι το ασπρόμαυρο, σέπια μα και το έγχρωμο. Ο Tarkovsky δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα του. 

 Διηγείται την απλότητα που μας φαίνετε ακατανόητη, αυτό είναι που κάνει ξεχωριστό τον «Καθρέπτη» έτσι για τους σύγχρονους του αποτελεί έναν κινηματογραφικό οδηγό. Η μουσική που επιλέγει είναι μια άλλη γλώσσα επικοινωνίας το γνωρίζει και με την ιδιότητα του μουσικού ,βαθιά θρησκευτική, τον συνοδεύουν οι αγαπημένοι κλασσικοί συνθέτες Γ.Σ.Μπαχ ,Τ.Μ. Περγκολέζι, Χ. Πέρσελ. Η μουσική σε αντίθεση με τις σκληρές εικόνες του ασπρόμαυρου ή του έγχρωμου , καταφέρνουν να αποδώσουν άριστα την κινηματογραφική ειρωνεία, ο ήχος πια ακούγεται υποσυνείδητα. «Ο Καθρέφτης» είναι η ελεύθερη βούληση του Tarkovsky.         Όχι φλύαρο σενάριο ώστε οι λέξεις να είναι πολύτιμες. Η προσέγγιση στην παιδική του ηλικία είναι με τρόπο συνθηματικό και στοχαστικό, αγαπά την μοναξιά , αποφεύγει τον θόρυβο και την επιθετική πράξη.

Τα όνειρα γεμάτα δραματουργική αίσθηση, άλλοτε έγχρωμα, άλλοτε ασπρόμαυρα.         Πιστεύει στο ότι όλα χουν προαποφασιστεί καμία επινοημένη σκηνή , όπως ο ίδιος αναφέρει.   Ο Tarkovsky οδηγεί το κοινό του σε ένα μεταφυσικό ταξίδι στο οποίο τα συναισθήματα / εικόνες είναι , γεμάτα με ήχους , τα φύλλα των δέντρων παίζουν με την βροχή ενώ γρασίδι λυγίζει στον άνεμο. 

 Η θάλασσα, του είναι κάτι ξένο, επιθυμεί το μικρόκοσμο , για να δει το άπειρο που επιζητά, μέσα από την εικόνα , τα μακρινά πλάνα του είναι ένας απόηχος του άπειρου .