Η πόρνη από πάνω

2018-10-12

Η Κατερίνα Διδασκάλου αφηγείται την διαδρομή αυτής της γυναίκας με βάθος ψυχής Reportage: Αθηνά Κουτσούκου

Η πόρνη από πάνω

του Αντώνη Τσιπιανίτη

Είναι γνωστό το πόσο ευαισθητοποιημένος είναι ο δήμαρχος κος Γιάννης Κωνσταντάτος καθώς και o Αντιδήμαρχος πολιτισμού κος Φώτης Ιασωνίδης στον τομέα τον πολιτιστικών και όχι μόνο, οι οποίοι φροντίζουν στο να παρουσιάζονται στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης» παραστάσεις - διαμάντια όπως αυτή που είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε !

«Η πόρνη από πάνω.» Ένας μονόλογος που όπως μας αποκάλυψε η Κατερίνα Διδασκάλου, η χθεσινή μέρα ήταν γενέθλια για την παράσταση, αφού έκλεισε 7 ολόκληρα χρόνια. Αυτός ο πολύ οικείος και ειλικρινής μονόλογος γραμμένος από τον Αντώνη Τσιπιανίτη και σκηνοθετημένος από τον Σταμάτη Πατρώνη κατάφερε να μας κρατήσει καθηλωμένους για 70 λεπτά.

Οι χαρακτήρες του συγγραφέα καθημερινοί και τρισδιάστατοι, καταφέρνουν να γραπώσουν το θεατή με μια σπάνια αφηγηματική δύναμη. Η Ερατώ, θα μπορούσε να είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, της διπλανής πολυκατοικίας.

Η Κατερίνα Διδασκάλου αφηγείται την διαδρομή αυτής της γυναίκας με βάθος ψυχής, χωρίς συναισθηματισμούς και θεατρινισμούς, με ωριμότητα και συνέπεια, επιδεικνύοντας αξιέπαινη ισορροπία ανάμεσα στις πιο δραματικές και τις ανάλαφρες στιγμές του έργου. Η πρωταγωνίστρια πατάει σε ένα πολύ στέρεα δομημένο και δυνατό κείμενο, αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς, αναρωτιέται αν φταίει η ίδια για την προσωπική της αποτυχία ή μήπως η κοινωνία συναινεί σε αυτό.

Ο θεατής δε λυπάται την ηρωίδα αλλά μπαίνει στη θέση της, ακούγοντας τη να αυτοσαρκάζεται και να περιγράφει στιγμές της καθημερινότητας της, βλέποντας τη να νιώθει τόσο αδικημένα τη ματαίωση, την υποταγή στο αρσενικό και τις υποχρεώσεις και τα «πρέπει» που μια κοινωνία της επαρχίας μας επιβάλει να ανακυκλώνουμε και να αναπαράγουμε ακόμα και σήμερα.

Το έργο όμως πάει ακόμα πιο βαθιά, θίγει τις συνθήκες ζωής των μεταναστών, την κρίση των ηθικών αξιών, τη διαφθορά της εξουσίας, την έλλειψη αυτοεκτίμησης, μιλάει για τον έρωτα, την απόρριψη, την προδοσία, τη βαναυσότητα σε βάρος των γυναικών.

Ο μονόλογος τοποθετείται μετά την κηδεία του συζύγου. Η Ερατώ πιάνει το νόημα της ζωής από την αρχή προκειμένου να καταλάβει και η ίδια πως έφτασε στο σημείο αυτό.

Μια γυναίκα μεγαλωμένη στην Πρέβεζα, που παρ όλη τη μεγάλη της επιθυμία να σπουδάσει και παρ ότι από μικρή φανέρωνε πνευματικές ανησυχίες, οι γονείς της δε της επέτρεψαν ποτέ να σπουδάσει. Όταν όντας υπάλληλος σε ένα κατάστημα ρούχων, γνώρισε ένα αστυνομικό και νομίζοντας ότι θα λυτρωθεί και θα αρχίσει να ζει τη ζωή της, δέχθηκε να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει στη μετάθεσή του στην Αθήνα.

Η Κατερίνα Διδασκάλου, αναπολώντας τη ζωή της Ερατούς, πλημμυρίζει κυριολεκτικά τη σκηνή παίζοντας ταυτόχρονα με απίστευτη ευκολία όλους τους χαρακτήρες που έπαιξαν ρόλο στη ζωή της ηρωίδας. Ζει με υπομονή και στωικότητα στο περιθώριο, μέχρι που κάποια μέρα στο επάνω διαμέρισμα μετακομίζει μια πόρνη και το χρησιμοποιεί ως χώρο εργασίας.

Κάθε βράδυ, η Ερατώ ακούει όσα γίνονται εκεί και αρχίζει να βλέπει τη ζωή της διαφορετικά.

Δύο διαμερίσματα. Δύο γυναίκες. Μια νοικοκυρά και μια πόρνη.

Η μία κάτω, η άλλη από πάνω.

Μια αφορμή να ειδωθούν τα πράγματα αλλιώς, να φανεί η πραγματική τους σημασία. Μια ιστορία, που βουτά βαθιά στον ανθρώπινο ψυχισμό, φωτίζοντας δύσκολες αλήθειες και ψεύτικα όνειρα, από το γέλιο στη συγκίνηση μέχρι την.....έκπληξη του τέλους.......

Γιατί τελικά, ο άνθρωπος που βρίσκει την δύναμη να γελάσει ακόμα και με τα δικά του λάθη, δεν είναι ένας άνθρωπος ηττημένος.