Κάτι Έχω Ξεχάσει
Όταν το Stand-Up Comedy θυμίζει πως το γέλιο είναι και μνήμη
Το stand-up comedy
Από τα αμερικανικά night clubs στο ελληνικό καμπαρέ – μια νέα θεατρική γλώσσα σε άνθιση.
Η παράσταση "Κάτι Έχω Ξεχάσει" στο Red Jasper Cabaret Theatre και η ανανέωση της σκηνής του χιούμορ .
Το stand-up comedy αποτελεί ένα ιδιαίτερο είδος σκηνικής τέχνης, στο οποίο ο ερμηνευτής, μόνος στη σκηνή και οπλισμένος συνήθως με ένα μικρόφωνο και την προσωπική του εμπειρία, απευθύνεται άμεσα στο κοινό με σκοπό τη δημιουργία χιούμορ.
Οι ρίζες του ανάγονται στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως μέρος των vaudeville shows και των πρώιμων κωμικών νούμερων των night clubs. Ωστόσο, η μορφή που αναγνωρίζουμε σήμερα διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, ιδίως με τους Lenny Bruce, George Carlin, Richard Pryor και, αργότερα, με ονόματα όπως οι Eddie Murphy, Robin Williams, και πιο πρόσφατα οι Hannah Gadsby και Bo Burnham, που εισάγουν έντονα αυτοαναφορικά, κοινωνικά και πολιτικά στοιχεία.
Το stand-up comedy υπερβαίνει πια το απλό «να προκαλέσεις γέλιο».
Είναι συχνά μια μορφή θεατρικής εξομολόγησης, κοινωνικής ανάλυσης, ακόμα και ψυχοθεραπευτικής κάθαρσης – για τον κωμικό και για το κοινό.
Η είσοδος στην ελληνική σκηνή
H είσοδος του stand-up comedy ως αυτοτελούς είδους ήταν σχετικά καθυστερημένη, αλλά ραγδαία. Παρότι ανέκαθεν υπήρχαν μορφές μονόλογου, σάτιρας και κωμικής αφήγησης (από την επιθεώρηση έως τις θεατρικές "κομεντί χαρακτήρων"), το καθαρό stand-up εμφανίστηκε δειλά τη δεκαετία του 1990 και άρχισε να αναγνωρίζεται ευρέως τη δεκαετία του 2010.
Ονόματα όπως οι Ζήσης Ρούμπος, Κατερίνα Βρανά και άλλοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός «ελληνικού» είδους stand-up, που συνδυάζει την αυτοπαρατήρηση με κοινωνικά ζητήματα, γλωσσικό χιούμορ, πολιτική σάτιρα και οικογενειακές αναφορές.
Σήμερα, το είδος αναπτύσσεται ραγδαία: σε σκήνες καφέ-θεάτρων, φεστιβάλ, διαδικτυακές πλατφόρμες και μικρές λέσχες, το ελληνικό κοινό αγκαλιάζει το stand-up ως ένα ζωντανό, συμμετοχικό είδος θεάτρου.
"Κάτι Έχω Ξεχάσει":
Stand-up στο καμπαρέ της μνήμης και της λήθης
Γιώργος Ριζόπουλος & Μαίρη Λογοθέτη: 3ο Βραβείο στο 4ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Καμπαρέ.
Στο πλαίσιο αυτής της άνθησης, το Red Jasper Cabaret Theatre συνεχίζει να πρωτοστατεί, φιλοξενώντας νέες παραστάσεις που θολώνουν τα όρια μεταξύ θεάτρου, σάτιρας και performance. Το 4ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Καμπαρέ, που πραγματοποιήθηκε το 2025, ανέδειξε ιδιαίτερες παραστάσεις, με μία να ξεχωρίζει για την ευρηματικότητα και τη συγκινητική της διάσταση. Την Παρασκευή 6 Ιουνίου, το κοινό γέμισε τον ζεστό και εναλλακτικό χώρο του θεάτρου για να παρακολουθήσει την παράσταση "Κάτι Έχω Ξεχάσει", μια κωμική αφήγηση για τη μνήμη, τις διαταραχές της και την τρυφερή γελοιότητα της καθημερινής ζωής.
Οι Γιώργος Ριζόπουλος και Μαίρη Λογοθέτη παρουσίασαν ένα ευφυές δίδυμο που χειρίστηκε το ζήτημα της λήθης – είτε πρόκειται για νευρολογικές ασθένειες είτε για τα μικρά "σβησίματα" της μέσης ηλικίας – με τρυφερότητα, αυτοσαρκασμό και βαθιά ανθρωπιά. Όπως δηλώνει και η αφίσα: «Μια παράσταση που ακροβατεί μεταξύ Αλτσχάιμερ κι εμμηνόπαυσης. Μην την ξεχάσετε!»
Η βράβευση με το 3ο βραβείο από την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ δεν ήταν καθόλου τυχαία – η παράσταση κέρδισε με τον ευθύ, διαδραστικό λόγο, την εναλλαγή ρυθμών και τη σαφή αίσθηση πως το stand-up, όταν εστιάζει στο υπαρξιακό, γίνεται κάτι πολύ περισσότερο από κωμωδία.
Δεν είναι πλέον απλώς ένα είδος ψυχαγωγίας – είναι θεατρική πράξη, προσωπική εξομολόγηση, κοινωνικός σχολιασμός και μερικές φορές, μια μικρή συλλογική κάθαρση.
Αυτό ακριβώς συνέβη την Παρασκευή 6 Ιουνίου 2025, στη σκηνή του Red Jasper Cabaret Theatre, όταν οι Γιώργος Ριζόπουλος και Μαίρη Λογοθέτη παρουσίασαν την παράσταση "Κάτι Έχω Ξεχάσει", στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Καμπαρέ.
Μια παράσταση για όσα ξεχνιούνται… και για όσα μένουν Το «Κάτι Έχω Ξεχάσει» είναι ένα stand-up act με θέμα τη μνήμη – και κυρίως την απώλειά της.
Τι σημαίνει να ξεχνάς ονόματα, ραντεβού, συναισθήματα ή ακόμα και τον εαυτό σου; Πότε αρχίζει η λήθη και πότε γίνεται αστεία, σπαρακτική ή και σωτήρια; Οι δύο ερμηνευτές μπλέκουν αυτοσαρκαστικά βιώματα, κοινωνικά στερεότυπα και υπαρξιακά ερωτήματα, σε έναν ρυθμό που κυμαίνεται μεταξύ σουρεαλισμού, καθημερινού διαλόγου και... κλασικής αμηχανίας ηλικίας. Δεν είναι τυχαίο πως η ίδια η περιγραφή της παράστασης μιλά για «μια παράσταση που ακροβατεί μεταξύ Αλτσχάιμερ κι εμμηνόπαυσης».
Με λίγα λόγια: το κοινό αναγνώρισε, γέλασε και χειροκρότησε.
Η παράσταση απέσπασε το 3ο βραβείο του διαγωνιστικού μέρους του φεστιβάλ, αποδεικνύοντας ότι το γέλιο μπορεί να είναι και πράξη σύνδεσης με τον εαυτό μας – ειδικά όταν αυτός ξεχνά πού πήγε τα κλειδιά.
Opening act με νέο αέρα
Τη βραδιά άνοιξε η Δήμητρα Θωμά, με ένα σύντομο αλλά κοφτερό opening act. Με σαφή παρουσία και καθαρή σκηνική πρόταση, η Θωμά έδωσε το στίγμα μιας νεότερης γενιάς stand-up performers που δεν διστάζουν να φέρουν το φύλο, την καθημερινότητα και την κοινωνική παρατήρηση στην καρδιά της σκηνής. Stand-up:
Το θέατρο του εαυτού
Το ελληνικό κοινό τα τελευταία χρόνια αγκαλιάζει το stand-up με πρωτόγνωρη θέρμη.
Από αυτοσχέδιες σκηνές μέχρι μεγάλα φεστιβάλ, το είδος εξελίσσεται σε ζωντανό θεατρικό λόγο, όπου το προσωπικό γίνεται πολιτικό, και το χιούμορ γίνεται εργαλείο αναστοχασμού.
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Καμπαρέ, το οποίο διοργανώνεται για τέταρτη χρονιά στο Red Jasper Cabaret Theatre, το stand-up δεν παρουσιάζεται αποκομμένο, αλλά ενταγμένο σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό οικοσύστημα.
Ένα φεστιβάλ που δίνει χώρο σε φωνές με άποψη, χιούμορ και ουσία.
Ευχαριστούμε που μας επιλέξατε για την ενημέρωση σας
Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης
Θεατρικός Συντάκτης