«Με όπλο το πάθος και τη συνέπεια»
Συνέντευξη με τον ηθοποιό Βαγγέλη Δουκουτσέλη
Από τις πρώτες μαγικές στιγμές στο θέατρο «Αχίλλειον» του Βόλου μέχρι τη δημοφιλία της τηλεόρασης και τη δημιουργική ενασχόληση με τη συγγραφή, ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης ακολουθεί μια πορεία γεμάτη προκλήσεις, εκπλήξεις αλλά και αφοσίωση στην τέχνη του.
«Όταν έβλεπα παραστάσεις στο Αχίλλειον, με μάγευε το πώς οι ηθοποιοί χάνονταν και ξαναεμφανίζονταν από τα παρασκήνια. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα ότι αυτό είναι το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω».
Δυσκολίες και εμπόδια
Τα πρώτα του βήματα δεν ήταν εύκολα.
«Έχεις να αντιμετωπίσεις το άγχος, τους φόβους σου, τον ανταγωνισμό… Κι όταν βγαίνεις στη 'ζούγκλα', τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο άγρια», παραδέχεται.
Τα πρώτα βήματα ξεκινάνε όσο ακόμα είσαι στη σχολή.
Έχεις να αντιμετωπίσεις το άγχος, τους φόβους σου, τον ανταγωνισμό (που ξεκινάει από την δραματική σχολή ακόμα) και σιγά -σιγά όταν αρχίζεις και βγαίνεις στην ''ζούγκλα'' συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν όλο και πιο άγρια.
Ήμουνα τυχερός και έχω υπάρξει στον καλλιτεχνικό χώρο για 14 χρόνια. Λίγα για κάποιους βετεράνους αλλά αρκετά για τα νέα παιδιά που ξεκινάνε τώρα.
Και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω βιώσει όμορφες στιγμές μέσα από υπέροχες συνεργασίες με αξιόλογους καλλιτέχνες.
Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που οι συνεργασίες δεν ήταν αυτό που περίμενα. Χαρακτηριστικά έχω δεχτεί ''τρικλοποδιές'' επί σκηνής.
Υπήρξε ένας συνάδελφος που είχε αποφασίσει ότι δεν με συμπαθούσε και ο μόνος τρόπος για να μου το δείξει αυτό ήταν την ώρα της παράστασης.
Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάζει τα λόγια, τις κινήσεις…
Και το αποκορύφωμα ήταν να μου ρίχνει σφαλιάρες γιατί θεώρησε… ότι μάλλον είναι αστείο.
Το θέμα λύθηκε σε ένα διάλειμμα μπροστά στον θιασάρχη και έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε. Μονάχα επί σκηνής. Και βγάλαμε έτσι 1,5 σεζόν και μία περιοδεία. Είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος που έχω βιώσει κάτι τέτοιο. Έχω ακούσει κατά καιρούς πολλές τέτοιες ιστορίες. Όπως σε όλες τις δουλειές όμως είναι σημαντικό να μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου και να μην ξεπερνάς τα όρια.
Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια, μετά το me too, αυτό έχει αλλάξει κάπως….
Από το «Καφέ της Χαράς» στη σκηνή
Η τηλεόραση του έδωσε την πρώτη μεγάλη αναγνωρισιμότητα.
«Η περίοδος πριν και μετά το Καφέ της Χαράς είναι δύο διαφορετικά κεφάλαια για μένα.
Ο ρόλος του Όθωνα Τζικακόλια, αν και μικρός, με έφερε δίπλα σε ηθοποιούς όπως η Τζόυς Ευείδη ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Περικλής Λιανός.
Αυτό με έκανε πιο αγαπητό στον κόσμο».
«Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός. Άλλη μαγεία, άλλη επικοινωνία με το κοινό».
Κι όμως, η καρδιά του ανήκει αλλού: στη σκηνή και στη γραφή.
«Η γραφή είναι ένας τρόπος να βγάζεις από μέσα σου πράγματα που δεν ήξερες καν ότι υπήρχαν». ---
Η συγγραφή και ο «Ράφτης Κυριών»
Η έμπνευση μπορεί να έρθει απ' το πουθενά: από μια φράση, ένα βλέμμα, μια μνήμη.
«Έτσι γεννήθηκε και το Λάμινγκτον, σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής, με θέμα ένα παιδί μεταναστών στην Αυστραλία».
Πρόσφατα καταπιάστηκε με τη μετάφραση του Ράφτη Κυριών του Ζωρζ Φεντώ.
«Η διασκευή είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο κείμενο και τη σκηνική ζωή του».
Το έργο παρουσιάζεται από το Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Μοσχάτου–Ταύρου, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Ναρλή, με παραστάσεις μέσα στον Σεπτέμβριο σε Νίκαια, Νέα Μάκρη, Αγίους Αναργύρους και Μοσχάτο.
Συμβουλή στους νέους
Όταν τον ρωτάμε τι θα έλεγε σε έναν νέο ηθοποιό που ξεκινά τώρα, η απάντηση έρχεται αβίαστα:
«Να κάνει αυτό που αγαπά. Χωρίς φόβο. Με αφοσίωση και εργατικότητα… Και γερό στομάχι. Κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο του».
Κι όσο για το μέλλον;
«Θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι ως άνθρωπος και καλλιτέχνης, αναζητώντας νέες εμπειρίες που με εμπνέουν και με φέρνουν πιο κοντά στους ανθρώπους γύρω μου».
Συνέντευξη: Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης για το e la theatro.gr